தன்னேரிலாத
தமிழ்-181.
“அளிதோ தானே நாணே நம்மொடு
நனிநீடு உழந்தன்று மன்னே இனியே
வான்பூங் கரும்பின் ஓங்குமணற் சிறுசிறை
தீம்புனல் நெரிதர வீந்து உக்காஅங்கு
தாங்கும் அளவைத் தாங்கி
காமம் நெரிதரக் கைந் நில்லாதே.” ---குறுந்தொகை, 149.
நாணம் இரங்கத்தக்கது, காமம் உற்ற நம்மொடு மிகநெடுங்காலம் உடனிருந்து
வருந்தியது. இனி, அது வெள்ளிய பூவினை உடைய
கரும்பினால் அமைக்கப்பட்ட , நீர் ஓங்குவதற்காக இட்ட மணலை உடைய
சிறிய கரையானது, இனிய நீர் பெருகியவழி அழிந்து வீழ்ந்தாற்போல,
நாணம், தடுக்கும் வலிமையுள்ளவரைத் தடுத்து நிறுத்தி, காமம் பெருகி உடைத்தபோது, ஒழுங்கிற்கு உட்பட்டு நில்லாது.
( காமம் பெருகியவழி, தனக்குக் காவலாக இருந்த நாணம் நீங்கியதோடு, தன்னுடைய
பெண்மை ஒழுக்கமும் சாய்ந்தது என்றாள் தலைவி.) –தலைவி,
தோழிக்குச் சொல்லியது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக