தன்னேரிலாத
தமிழ்-182.
“ இன்று இவ்வூர் அலர் தூற்ற எய்யாய்
நீ துறத்தலின்
நின்றதன் எவ்வநோய் என்னையும் மறைத்தாள்மன்
வென்ற வேல்நுதி ஏய்க்கும் விறல்நலன் இழந்து இனி
நின்றுநீர் உகக் கலுழும் நெடுபெருங் கண் அல்லாக்கால்.”
-கலித்தொகை,
124.
இன்று இவ்வூர் அலர் தூற்றுகின்றது ; இவள் துன்பத்தை அறியாதவனாக
இருக்கின்றாய் ! நீ, இவளைத் துறந்தமையின்,
தன்னிடத்தே நிலைபெற்றிருந்த வருத்தத்தை உடைய காமநோயை, என்னிடமும் மறைத்தாள்
; வெற்றிகொண்ட வேலினது முனையைப் போன்று, தன் ஆற்றலையும்
அழகையும் இனி இழந்து, நீர் நின்று உகும்படியாக, நெடிய பெரிய கண்கள் கலங்குகின்றனவே, இதனை மறைத்தாள் அல்லவே…!
கண்கள் புலப்படுத்தி
விட்டனவே…! –தோழி கூற்று.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக