தன்னேரிலாத
தமிழ்-190.
“யானை வவ்வின தினையென நோனாது
இளையரும் முதியருங் கிளையுடன் குழீஇச்
சிலையாந்து திரிதரும் நாடன்
நிலையா நன்மொழி தேறிய நெஞ்சே.” ----அகநானூறு, 348.
யானைகள் தினைப்புனத்தைக் கவர்ந்து உண்டனவாக, அதனைப் பொறாது, இளையரும்
முதியருமாகிய சுற்றமெல்லாம் ஒருங்கே கூடி, வில்லை ஆராய்ந்துகொண்டு
திரியும் நாட்டை உடையோனாகிய நம் தலைவனது, உறுதியில்லாத இனிய சொல்லை, உண்மையெனத் தெளிந்த
நெஞ்சமே, இனி என்னாவது ? –தோழி சொல்லெடுப்பத்
தலைவி கூறியது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக