தன்னேரிலாத தமிழ்-27:
விருந்து பேணல்
“ நெருநை வந்த விருந்திற்கு
மற்றுத் தன்
இரும்புடைப்
பழவாள் வைத்தனன் இன்றுஇக்
கருங்கோட்டுச்
சீறியாழ் பணையம்….” புறநானூறு.
நேற்று தன்னை நாடிவந்த
விருந்தினர்களைப் பேணுவதற்காகத்
தன்னுடைய பழைய
வாளை ஈடாக
வைத்தான் ; இன்று வந்துள்ள விருந்தினரைப்
பேணுவதற்குச் சிறிய
யாழினைப் பணையம்
வைத்துள்ளான்.
“ மணல்மலி முற்றம் புக்க சான்றோர்
உண்ணார் ஆயினும் தன்னொடு சூளுற்று
உண்ம் என இரக்கும் பெரும்பெயர்ச்
சாத்தன்.” – புறநானூறு.
இடுமணல் முற்றத்தே
சான்றோர் பலர்
வருவர் அவ்வேளையில்,
அவர் உண்ணாராயினும்
‘ நீங்கள் உண்ணவில்லை
என்றால் நானும்
உண்ண மாட்டேன்’
என்று சூளுரைத்து
“உண்மின்” என்று அவர்களை வேண்டிக்
கொள்ளும் பெரும்
புகழாளன் சாத்தன்.
“ பொருநர்க்கு
ஆயினும் புலவர்க்கு ஆயினும்
அருமறை நாவின் அந்தணர்க்கு
ஆயினும்
கடவுள் மால்வரை கண்விடுத் தன்ன
அடையா வாயில்….. “ – சிறுபாணாற்றுப்படை.
பொருநர், புலவர், மறை ஓதும்
அந்தணர் முதலியோர்
வருகையை நோக்கிக்
கடவுள் உறையும்
மேருமலை, ஒரு கண்ணை விழித்துப்
பார்ப்பது போல்,
எப்பொழுதும் திறந்தே
இருக்கும் நல்லியக்கோடனின் அரண்மனை
வாயில்…!
” விருந்து விருப்புறூஉம்
பெருந்தோள் குறுமகள்
மின் ஒளிர் அவிர்
இழை நல் நகர் விளங்க” – நற்றிணை.
என் இனிய துணைவி, வரும் விருந்தினரை வரவேற்று மகிழும்
இனிய பண்புடையவள்; பெரிய தோளுடையாள்; அவள்
மின்னல் போல் ஒளிவிட்டுத் திகழ்கின்றஅணிகளை அணிந்தவளாய், நம்
நல்ல மாளிகை பொலிவு பெற விளங்குவள்.
”அல்லில் ஆயினும் விருந்துவரின்
உவக்கும்
முல்லை சான்ற கற்பின்
மெல்லியல் குறுமகள்….” --- நற்றிணை.
“
தலைவி, நள்ளிரவாயினும் விருந்தினர் வந்தால்
மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்கும்
பண்புடையவள் ; கற்பிற்
சிறந்தவள் ; மென்மையும் இளமையும் நிறந்தவள்.
“முன் துத்தும் துத்தினை நாளும் அறம்
செய்து
பின் துத்துத் துத்துவர் சான்றவர் – அத்துத்து
முக்குற்றம் நீக்கி முடியும் அளவு எல்லாம்
துக்கத்துள் நீக்கி விடும்.”
---- நாலடியார்.
முதலில் உண்ணும்படியான உணவினை,
நாள்தோறும் பிறருக்குக்
கொடுத்தலாகிய அறத்தினைச்
செய்து, எஞ்சிய உணவையே உண்பர்
சான்றோர்; அப்படி உண்ணும்
உணவு காமம்,
வெகுளி, மயக்கம் என்னும் மூன்று
குற்றங்களையும் நீக்கி
வாழ்வார்க்கு, அவர்
சாகுமளவும் வாழ்வில்
துக்கம் இல்லாதிருக்கும்படியான நிலையைப்
பெறுவர்.
பணையம் வைத்தான். பணயம் வைத்தான் என்றுதானே இருக்கவேண்டும் ஐயா?
பதிலளிநீக்கு