தன்னேரிலாத தமிழ்-27: விருந்து பேணல்

தன்னேரிலாத தமிழ்-27:

விருந்து பேணல்

“ நெருநை வந்த விருந்திற்கு மற்றுத் தன்

இரும்புடைப் பழவாள் வைத்தனன் இன்றுஇக்

கருங்கோட்டுச் சீறியாழ் பணையம்….” புறநானூறு.

 நேற்று தன்னை நாடிவந்த விருந்தினர்களைப் பேணுவதற்காகத் தன்னுடைய பழைய வாளை ஈடாக வைத்தான் ; இன்று வந்துள்ள விருந்தினரைப் பேணுவதற்குச் சிறிய யாழினைப் பணையம் வைத்துள்ளான்.

“ மணல்மலி முற்றம் புக்க சான்றோர்

 உண்ணார் ஆயினும் தன்னொடு சூளுற்று

உண்ம் என இரக்கும் பெரும்பெயர்ச் சாத்தன்.” – புறநானூறு.

இடுமணல் முற்றத்தே சான்றோர் பலர் வருவர் அவ்வேளையில், அவர் உண்ணாராயினும் ‘ நீங்கள் உண்ணவில்லை என்றால் நானும் உண்ண மாட்டேன்’ என்று சூளுரைத்து “உண்மின்” என்று அவர்களை வேண்டிக் கொள்ளும் பெரும் புகழாளன் சாத்தன்.

“ பொருநர்க்கு ஆயினும் புலவர்க்கு ஆயினும்

அருமறை நாவின் அந்தணர்க்கு ஆயினும்

கடவுள் மால்வரை கண்விடுத் தன்ன

அடையா வாயில்….. “ – சிறுபாணாற்றுப்படை.

பொருநர், புலவர், மறை ஓதும் அந்தணர் முதலியோர் வருகையை நோக்கிக் கடவுள் உறையும் மேருமலை, ஒரு கண்ணை விழித்துப் பார்ப்பது போல், எப்பொழுதும் திறந்தே இருக்கும்  நல்லியக்கோடனின் அரண்மனை வாயில்…!

” விருந்து விருப்புறூஉம் பெருந்தோள் குறுமகள்

மின் ஒளிர் அவிர் இழை நல் நகர் விளங்க” – நற்றிணை.

 என் இனிய துணைவி, வரும் விருந்தினரை வரவேற்று மகிழும் இனிய பண்புடையவள்; பெரிய தோளுடையாள்; அவள் மின்னல் போல் ஒளிவிட்டுத் திகழ்கின்றஅணிகளை அணிந்தவளாய், நம் நல்ல மாளிகை பொலிவு பெற விளங்குவள்.

”அல்லில் ஆயினும் விருந்துவரின் உவக்கும்

 முல்லை சான்ற கற்பின்

மெல்லியல் குறுமகள்….” --- நற்றிணை.

“ தலைவி, நள்ளிரவாயினும் விருந்தினர் வந்தால் மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்கும் பண்புடையவள் ; கற்பிற் சிறந்தவள் ; மென்மையும் இளமையும் நிறந்தவள்.

“முன் துத்தும் துத்தினை நாளும் அறம் செய்து

பின் துத்துத் துத்துவர் சான்றவர் – அத்துத்து

முக்குற்றம் நீக்கி முடியும் அளவு எல்லாம்

துக்கத்துள் நீக்கி விடும்.” ---- நாலடியார்.

முதலில் உண்ணும்படியான உணவினை, நாள்தோறும் பிறருக்குக் கொடுத்தலாகிய அறத்தினைச் செய்து, எஞ்சிய உணவையே உண்பர் சான்றோர்;  அப்படி உண்ணும் உணவு காமம், வெகுளி, மயக்கம் என்னும் மூன்று குற்றங்களையும் நீக்கி வாழ்வார்க்கு, அவர் சாகுமளவும் வாழ்வில் துக்கம் இல்லாதிருக்கும்படியான நிலையைப் பெறுவர்.